Wie is nou die imperfecte coach?

Dat ben ik, Marissa! Ik werd zo moe van mezelf, op alle vlakken moest ik het goed doen. Ook ik heb een jarenlange worsteling gehad met perfectionisme, (hoog-functionerende) angst, sociale blokkades, uitstelgedrag en burn-out klachten. En ik kan je verklappen, op sommige dagen beland ik nog steeds in die oude patronen.

Maar er is wel iets veranderd: ik heb mezelf beter leren kennen en sta mezelf toe om milder te zijn. Waarom? Gewoon omdat het kan! En omdat het een hoop energie scheelt, die ik vervolgens in andere dingen kan steken.

Welke dingen? Acties waar ik écht blij van word, zoals mensen coachen, tijd met m'n gezin en vrienden doorbrengen, creatief bezig zijn, de natuur ingaan, dansen en lezen over ons (vreemde) menselijk gedrag.

De jaren hiervoor (7 in totaal) heb ik in de GGZ gewerkt als woonbegeleider en ervarings-deskundige. Dit heb ik altijd met veel plezier gedaan en ik heb op die manier veel mensen mogen begeleiden. Toch werd het tijd om daarnaast m'n eigen pad vorm te geven. Ook dit brengt voor mij weer nieuwe leermomenten met zich mee. Ik kan je zeggen: het is niet makkelijk, maar het is het waard.

Ik ben de laatste die zal zeggen dat het leven altijd van een leien dakje gaat. Maar ik weet wel dat als er tegenslagen komen, ik tegenwoordig een stuk beter kan meebewegen.

En dat gun ik jou ook!

Er is een mooie metafoor over een man die een ezel had en hem elke dag sloeg met een stok. Hij was er van overtuigd dat de ezel daar hard van ging werken. Dat was ook zo, maar ergens had hij door dat de ezel zich steeds slechter begon te voelen. Toen kwam hij op de markt een andere man met een ezel tegen en die ezel glom bijna zo gezond was hij. Hij vroeg aan de man of de ezel een beetje kon werken. "Zeker" zei de man, "als een paard". De man was gefascineerd en zei "wat geef jij 'm dan?". Waarop de man met de blinkende ezel zei "wortels, hoezo?". De man kon zijn oren niet geloven, kocht wortels en ging geïnspireerd naar huis.